2. De kortstondige zuurstofbehandeling voor acute en voorbijgaande indicaties zou voor elke voorschrijver toegankelijk moeten blijven, maar beperkt worden
tot maximum 3 maanden;

3. De regelgeving voor LTOT zou moeten gelijk getrokken worden aan de hand van toekenningsvoorwaarden:
* op basis van klinische indicaties (COPD, mucoviscidose, hartfalen en interstitiële longfibrose), en gestaafd aan de hand van een PaO2-meting van
minder dan 55 of 60 mmHg (in functie van de comorbiditeit), overdag bepaald, onder maximale medicamenteuze behandeling en in een stabiele
fase (2 maal te herhalen);
* mits herevaluatie van de voorwaarden en van het daadwerkelijk gebruik van de zuurstoftherapie na drie maanden en vervolgens jaarlijks.

4. LTOT zou best geïntegreerd worden in een zorgtraject met duidelijke afspraken tussen de longarts of kinderarts met een specialisatie in pneumologie
en de huisarts, en met de nodige aandacht voor de opleiding van de patiënt, rookstopbegeleiding en compliantie;

5. De uitgaven zouden kunnen verminderd worden:
* door te kiezen voor de goedkoopste behandelingsopties, gezien de gelijkwaardige klinische doeltreffendheid;
* door de vloeibare zuurstof voor te behouden voor patiënten met een langdurige dagactiviteit buitenshuis (school, werk…);
* door het nauwgezet opvolgen van de kosten en de technologische ontwikkelingen;
* door de prijszetting en toeleveringscircuits te herbekijken en de levering en dienstverlening te verbinden aan expliciete kwaliteitsvereisten.

6. Men zal werk moeten maken van een actualisering van de richtlijnen (aan de hand van resultaten van gerandomiseerde onderzoeken die gaande zijn) voor
COPD met minder ernstige vormen van hypoxemie.

ADHD

Eén van de meest sprekende beelden uit de presentatie van Jean Hermesse voor de Managementcursus van IFB is bijgaand kaartje van België met het Rilatinegebruik per arrondissement

Behoudens flauwe en scheve conclusies over de (hyper)activiteitsgraad van Nederlandstaligen tegenover Franstaligen, kan men niet anders dan concluderen dat voorschrijven – zeker voor deze behandeling – sterk cultureel- of “scholing”gebonden moet zijn.

Sindsdien trekt elke studie over ADHD en methylfenidaat mijn aandacht. Dus ook deze, die recent verscheen in Future Neurology (gezien op Medscape).

Een pak lichter van lectuur en meteen bruikbaar in de praktijk, gaat dit artikel uit van de noden van de patiënt. Wat is de doelstelling die je wil bereiken, hoe kan je – samen met de patiënt en desgevallend ook in overleg met de ouders – bepalen wat de beste aanpak is: niet alleen medicatie, maar ook meteen educatie, aanpassen van levensgewoonten en alternatieve therapieën...

Waar de literatuur te mager is, vullen de auteurs aan met wat volgens hen voorlopig “best practice” zou kunnen zijn. Daarbij wordt het debat geopend en meteen ook de zoektocht naar het invullen van de lacunes in de wetenschap. Die zijn er bij ADHD nog wel een pak.

Wat deze studie helemaal interessant maakt? De auteurs onderzoeken het forse probleem van ondermaatse therapietrouw bij het gebruik van methylfenidaat / Rilatine vanuit het oogpunt van “patiënt motivatie”, eerder dan via de klassieke benadering van “informatie en gebruiksinstructies”.

Hoewel deze laatste – zoals bij elk geneesmiddel – onontbeerlijk zijn wanneer men het goed gebruik wil bevorderen, is de perceptie van de patiënt van de ziekte en de behandeling (in casu vaak ook die van de ouders van de jonge patiënten) cruciaal wanneer het er om zal gaan of de behandeling al dan niet gevolgd zal worden, al dan niet helemaal correct. Daarmee zitten ze meteen een stuk dichter bij de waarheid en de mogelijke oplossing.

Executive Summary ADHD study:

Assessment: Setting Therapeutic Targets
• When setting therapeutic targets, these goals should be comprehensive and take into account not only the reduction of attention deficit–hyperactivity disorder (ADHD) core symptoms, but also the improvement in function and quality of life.
• When considering medication, the clinician has to consider that pharmacological treatments should be part of an overall treatment plan that is discussed responsively with the patient and their family.
• Predicting the response to medication is useful for advising families about the most likely outcomes of medications and thus to reassure them of the benefits of medication.

Coexistent Problems in ADHD
• Coexistent problems are the rule and not the exception in ADHD; for this reason, they need inclusion in treatment plans.
• Internalizing and externalizing problems: problems with conduct represent the most common condition associated with ADHD, whereas the internalizing problems probably remain under diagnosed in this population. The choice of medication may be mediated by the profile of problems presented.
• Substance misuse and the choice of medication: there are implications for society at large from the widespread availability of cognitive-enhancing drugs. The prescriber needs to bear this in mind when considering treatment prescriptions.

Attitudes Towards Treatment & Treatment Adherence in ADHD
• Adherence to medication is often quite low, especially in teenage years, but is helped by detailed attention to tolerability and understanding of the disorder.
• Encouraging adherence to treatments, the role of education: behavioral and psycho educational approaches are efficacious interventions and sometimes the first choice of treatment. Clinicians frequently underutilize these approaches; however, recent guidelines have suggested a potential beneficial role of psycho educational programs both once the diagnosis is made and later on during course of the treatment.
• Long-term effects of medication are not clear, so management should include periodic discontinuation to assess need.

Future Perspective
• Psycho education and other cognitive approaches are likely to be useful therapeutic agents for the multidimensional treatment of ADHD, especially when combined with the appropriate pharmacological treatments. For this purpose, evaluation of coexisting conditions with ADHD and a comprehensive assessment of the condition are required.
• In future, the choice of intervention may be informed by genomic testing and by the impact of medication on neuro-imaging measures.